De kerk ontwaakt

Posted: 21st november 2012 by Inger van Nes in Columns
Tags: , , , , ,


Het is alsof de kerk op een ochtend ontwaakt na een lange en onrustige winterslaap.
Ze ontwaart tussen het jonge voorjaarsgroen 100 jonge en aanstormende dominees 2.0 en duikt er samen met de media bovenop.

‘Vertel mij’, vraagt ze, ‘is er nog hoop? Willen jullie echt nog door met mij?’

Ze is in de war. Winters lang richtte ze zich op het sluiten van kerkgebouwen. Een troostende arm sloeg ze om degenen die hun gemeenschapshuis moesten loslaten. Een zetje in de rug gaf ze mensen die na lang vergaderen nu toch echt door één deur naar binnen moesten. Het was vaak verdrietig werk. En goed omgaan met de mensen die haar de rug hadden toegekeerd kon ze nog altijd niet. Door alle spanning was ze flink afgevallen.

Maar nu lijken de dagen lichter te worden. De kerk voelt dat ze niet langer binnen wilt zitten in die vergaderkamer met dat tl-licht. Naar buiten, de wereld in! Maar ze is ook bang om de straat op te gaan. De mensen die daar wonen kennen haar misschien niet meer.

Vertwijfeld zet ze een stap naar buiten en hoort direct dat ze de taal niet spreekt. Ze gaat zitten op een bankje.
De mensen lopen om haar heen. Een man met een fles bier komt naast haar zitten en vraagt om geld.
Ze deelt haar boterham met kaas en ze zitten zwijgend naast elkaar.

’s Avonds is het kouder dan ze dacht. Op de weg naar huis loopt ze met de blik naar beneden en trekt haar jas nog steviger om haar heen. Dan treft ze ineens een jong meisje aan, spelend op het stoepje voor haar woning.
Het meisje groet vriendelijk. Het is de eerste die ze verstaat vandaag. ‘Hoe was het buiten?’ vraagt het jonge meisje enthousiast. ‘Wat is de wereld groot hé, en wat wonen er leuke mensen hier in de straat!’. De kerk staat even stil.

Heeft ze haar goed verstaan? ‘Vertel me, hoe kan het dat jij mij verstaat, maar ook de mensen hier?’
Het jonge meisje kijkt omhoog. ‘Vroeger heb ik bij je op schoot gezeten, vertelde je me mooie verhalen over God, David en Jezus.’
De kerk doet snel haar deur open. ‘Kom binnen, dan warmen we ons aan elkaar. Misschien kan jij ons dan een mooi verhaal van buiten vertellen.’

Het meisje aarzelt. Ze ziet dat er een podium en een mooie stoel voor haar wordt klaargezet.

‘Nee, bedankt!’, zegt ze.

En al huppelend zwaait ze nog een laatste keer naar de kerk.

Deze column is geschreven voor het themanummer "aanstormend talent in de kerk" van Woord & Dienst
  1. abspoel schreef:

    Mooi, Inger. En ook een beetje droevig. Of huppelen we mee?

  2. Rob Haster schreef:

    Indringend verhaal. Chapeau! Het raakt mooi de spanning tussen het willen en kunnen en het moeilijk loslaten van patronen, waar we allemaal- welk versienummer dan ook – last van hebben. Maar de richting is duidelijk… de wereld wacht op een kerk die naast haar gaat zitten en hem de hand toereikt van liefde, genade, hoop en vergeving…. Dank je wel.

  3. Misschien moeten we de zaken ook niet overdrijven. Een oorlogje, een crisisje en de kerkbanken zitten weer vol. De kwestie is eerder een andere; is dit, deze situatie waarin we nu leven, werkelijk ‘the end of history’ (vrij naar Fukuyama)? Als dat zo zou zijn, dan is m.i. de Kerk daadwerkelijk overbodig, ik denk dat je het best zo scherp mag stellen. Ook Christelijke groeperingen die zich in doctrinair opzicht heel erg proberen aan te passen aan de tijdsgeest, zullen, net als in het verleden, merken dat het nooit genoeg zal zijn. Kijk maar naar de katholieke Acht Mei beweging. Of voorbeelden vanuit het communisme; de doctrines van Dubcek of Gorbatsjov. Er gaat géén zelfstandig appél vanuit. Voor mensen die het ‘onversneden Christendom’ zoeken, is het te weinig, en voor de ‘wereld’ is het misschien sympathiek, maar nog altijd te ‘Christelijk’.