Inger schrijft

Mijn gids

“Voor jou is dat misschien moeilijk voor te stellen, maar ik ben geboren onder Apartheid.”

Mijn gids kijkt me met zijn gitzwarte ogen langer aan dan voor mij gemakkelijk is.
Ik durf hem niet direct te vragen hoe dat was, leven als een Black tijdens Apartheid.

“Er waren veel slechte dingen, maar ook veel goede dingen toen.”
“Zoals?” Ik laat teveel verassing in mijn stem doorklinken.

“Alleen Whites, Coloreds en Asians mochten toen regels en wetten maken. Blacks, zoals ik, konden dat niet.
Maar er was wel werk, voor bijna iedereen. Als Blacks verdienden we niet veel geld,
we zouden nooit rijk kunnen worden. Maar we hadden wel allemaal genoeg te eten.” 

We kijken naar de Drakensbergen en zijn even stil als de wolken om ons heen.
Ik om deze informatie naast deze van de boeken te plaatsen. Hij om zijn verhaal te vervolgen.

“Apartheid is in 1994 afgeschaft. Maar Apartheid is er nog steeds, alleen dan tussen rijk en arm.
Er zijn nu ook een paar rijke Blacks, maar de rest van ons nog veel armer geworden.”

“Hoe kijk je dan op terug op de tijd van Apartheid? Was het leven toen beter?”
Ik kan het me niet voorstellen. En hij antwoordt:

“Er werd ons verteld dat we vrijheid zouden krijgen.
Maar een man die honger heeft, zal nooit een vrij mens zijn.”

——————————————————————————-

Mijn roommate

“Where are you from?”

De vraag die iedere backpacker meerdere malen per dag zal beantwoorden. En vragen.
Hij komt uit Jo’burg, een White met een stoppelbaardje en een pet, en is iets ouder dan ik.

“Hoe was dat, opgroeien in Zuid-Afrika, tijdens en na de afschaffing van Apartheid?”
Ik merk dat ik het makkelijker vind om een White deze vraag te stellen.

“Ik had het niet echt door. We woonde in een beveiligde White buurt, dat was alles.
Als ik naar buiten wilde, dan ging ik gewoon langs de drie security checkposts.”

“En toen je naar school ging, naar de universiteit, wat merkte je er toen van?”
Er zit oordeel in mijn stem. Ik zie ons zitten hier, als bevoorrechte White’s op dit paradijselijke strand.

“Hoewel ik hier geboren ben, is er na de de universiteit is er geen toekomst voor mij, als White, in dit land.
Ik zal nooit een baan krijgen vanwege mijn kwaliteiten, alleen op vastgestelde quota van Whites, Coloreds en Blacks.”

Het oordeel in mijn stem, stemt hem defensief:

“Ik kon zelf alleen een baan krijgen in Londen. En ik ken eigenlijk geen jonge White die niet ook dit land wil verlaten.
En ik ben niet tegen de kansen van Blacks, hoor, ik weet dat zij nog veel in te halen hebben.”

Ik knik. Hij vervolgt:

“Maar ik wil zelf ook vooruit in het leven, een carrière kunnen bouwen.
En dat zal ik, als een White, in dit land nooit kunnen.”

——————————————————————————-