Inger schrijft

Kwart voor zes. Over één kwartier precies zet je man de zelfgemaakte groentesoep op tafel.

Het is mooi weer. Buiten eten wordt het.

 

Jij stopt een stekker in het stopcontact. Telefoon aanzetten en opladen.

Terwijl je er nog naast staat, aan het houten keukenblad, wordt er gebeld.

Nummer onbekend.

 

Bent u de moeder van I.C. van Nes?

Ja.

Uw dochter is opgenomen in ons ziekenhuis, het AMC in Amsterdam.

Ze heeft een ernstig ongeluk gehad.

 

Het eten wordt uitgezet.

Noodzakelijke spullen pakken, schoenen aan.

In de auto.

Naar het ziekenhuis.

Waar je dochter ligt.

 

Nog voordat je haar mag zien

wordt gevraagd

of ze donor is.

Dat is ze.

Ze mogen alles van haar hebben.

Dat weet je wel.

 

Je ziet haar.

Je belt je andere kinderen.

Die komen direct naar haar toe.

Wat is er gebeurd?

Waar is mijn meisje?

Gaat ze….

Dood?

 

Jij wordt gebeld.

Jij belt andere vrienden op.

Jullie zullen blijven bellen.

En iedere keer

als je gebeld wordt,

ben je bang om op te nemen.

Want is ze nu dan ….?

 

Ik ben het meisje.

Jullie dochter.

Jullie vriendin.

Jouw zusje.

Jullie zus.

Degene die op je kinderen mocht passen.

De belofte voor de toekomst.

Alles wat ze wilde, kreeg ze.

 

 

Ze begreep er niets van.

Vond zichzelf allang beter.

Zij kon toch alles?

Waarom werd zij dan gevangen gehouden in het revalidatiecentrum?

Waarom was alles zo stom?

Nee, depressief was ze niet. En hoofdpijn had ze ook niet.

Eten was vies.

Maar wat ze nu – één jaar en drie maanden en vijfentwintig dagen later – écht wil was dat ze erbij was geweest,

toen jullie door deze vreselijk onzekere tijd heen moesten.