Inger schrijft

Nieuw: met veel plezier ga ik één keer per maand een bijdrage leveren aan de allerbeste christelijke website, Staat Geschreven, van de jonge theologen Jaap Marinus en Erik Drenth:

“Op Staat Geschreven praten orthodoxen, vrijzinnigen en atheïsten vrolijk met elkaar. Een kakafonie? Dat vinden sommigen. Ons klinkt het als muziek in de oren.”

In dat orkest speel ik graag een mee. Hierbij mijn eerste noot, over de eerste keer… 

De eerste keer

… dat ik een evangelische jongen ontmoette, was bij een gothic metal concert.
‘Ik voel me aangetrokken tot de niet-christelijke teksten en harde muziek’, zei hij,
‘maar ben ook bang dat satan hier en in mij werkt.’
Ik  keek hem aan met grote ogen, wist niet wat ik hoorde. En lachte hem uit.

… dat ik een orthodoxe jongen ontmoette, was tijdens een college Oude Testament.
Ik vroeg aan de jongen in de ruitjesblouse of hij mee ging naar de kroegentocht.
Hij keek me één tel aan, van boven naar beneden. Keek naar de man in pak naast hem.
Ze zwegen, barstten in lachten uit. En vervolgden hun gesprek.

Wij ontmoetten elkaar weer

… bij een praiseavond in zijn school. ‘Kijk’, vertelde hij vol trots, ‘we moeten al uitbreiden!’
‘Er zijn hier mensen met een zwarte en een witte ziel in de zaal’, zo klonk het vanaf het podium.
Ik keek en zag de blanke mensen om me heen. Flirtend, dansend. Zo vrolijk, zo mooi.
Ik voelde me verloren in hun feest en dacht: die zwarte ziel, dat zal ik wel zijn.

… vier jaar later bij onze studie theologie. ‘Ik schrijf mijn scriptie’, zo begon hij,
‘over de mogelijkheden van homoseksuele vriendschappen binnen onze kerk en leer.
Het kan zijn dat het niet mogelijk is – en daar leg ik me dan ook bij neer.’
Ik stond versteld – en bewonderde zijn moed tot onderzoek.

Inmiddels

… werk ik samen met post-evangelischen en noem-ze-maar-op gereformeerden.
Weet ik vaak niet wie van waar komt en wat ons van elkaar scheidt.
Verfrist hun uitgesprokenheid me – en het zoekend zeker kunnen staan.
Zie ik in de stad hun kleur en energie, waarbij mijn traditionele kerk moe afsteekt.

… bevinden we ons in een tijd, waarin we durven geloven zonder zeker te weten.
Is er steeds minder noodzaak, om elkaar met een hoofdletter W om de oren te slaan.
Hoeven we het niet eens te zijn, om samen te kunnen lachen.
En laat ik me door deze jongens kritisch bevragen, waar mijn kerk me liet gaan…

Via: Staat Geschreven