De fietsenmaker

Posted: 25th maart 2011 by Inger van Nes in Columns, Observaties
Tags: , , ,

Twaalf jaar zijn we samen. En ineens heb ik het gehad: we gaan uit elkaar. Vandaag nog.

Het is een mooie tijd geweest. Dat besef ik me ineens heel goed, een afscheid dwingt ook tot terugkijken. Ik voel de vele stormen die we hebben getrotseerd, hoe we lagen in het Vondelpark. Ik ben dankbaar dat hij me altijd droeg en bracht waar ik wilde zijn. Hij is zelfs nooit in de handen van een ander geweest. Dat is eigenlijk best bijzonder, bedenk ik me. Dat hebben niet veel mensen in deze stad.

Ik kijk naar hem. Hij is niet meer dezelfde als twaalf jaar geleden. Hij is in al die jaren, net als ik, beschadigd en gevallen. Vaak was dat mijn schuld, maar de omstandigheden zijn ook niet gunstig geweest. Toch ken en koester ik elk deukje. Het maakt hem mooier, ouder en wijzer. Het was leuk en vertrouwd om met elkaar door het leven gaan.

Maar goed, ineens is dat moment gekomen. Hij staat stil en kan er, wederom, niets aan doen. Ik ben boos dat hij me nu in de steek laat. Bang dat ik nu een beslissing moet nemen. Want als ik niets doe, blijft hij hier alleen staan. En ga ik alleen naar huis.

Ik overleg met een vriend en klaag: waarom moet ik nu opnieuw in hem investeren? Het heeft me al zoveel gekost. Waarom zou ik hem niet gewoon achterlaten of inruilen voor een ander? Dat vraagt op de korte termijn minder onderhoud. Kost op de lange termijn misschien wel minder.

Hij hoort me aan. Dan loopt hij met me mee naar de deur van de fietsenmaker. Alles wat je beslist is goed zegt hij. Jullie geschiedenis is bijzonder, maar hij is nu ook kapot. Misschien verdien je ook wel een ander, maar ga wel eerst even naar binnen.

Ik laat het me gezeggen. Schoorvoetend stappen we over de drempel. Dat gaat wel wat kosten mevrouw, zegt de fietsenmaker, terwijl hij een blik op de kettingkast en het bungelende spatbord werpt. Dat wiel moet eruit. De snelbinders zitten in het tandwiel. Dom hoor, je had ze eerder moeten vervangen. Dit gaat bij elkaar al snel 50 euro kosten.

Ik kan de beslissing niet zelf nemen. Wil dat iemand anders me zekerheid geeft, garanties het liefst. Een kosten-baten analyse op de korte én lange termijn waardoor ik een rationeel besluit kan maken. Ik wil niet gehinderd worden door sentimenteel gedoe.
Ik wacht even. Hij helpt een andere klant. Ik kijk naar de mijn fiets en zucht. Twaalf jaar samen. Er is ook eigenlijk geen goede reden om het niet te doen. Oké dan – nog één keer, fluister ik hem toe.

De fietsenmaker glimlacht. Hij zal morgen naar me uitkijken, zegt hij. Ik haal mijn schouders op en loop naar tram 2.

Morgen: morgen kom ik terug. Morgen vertelt de fietsenmaker dat het 24 euro gekost heeft. Ik zal verrast zijn, een beetje beschaamd ook. Had ik daar nou zo moeilijk over gedaan? De fietsenmaker zal me toevertrouwen dat hij het met me te doen had, mijn peinzen wel schattig vond. Dat hij de kosten altijd hoger inschat als iemand daar naar vraagt. Dat maakt de mensen vrolijker. Ik zal morgen heel vrolijk zijn, fietsend door de stad.

  1. ks schreef:

    een moedig besluit, waar jullie beiden uiteindelijk beter van worden!

  2. […] heb al zoveel in je geïnvesteerd. En je bent er nog steeds. Je bent de enige geliefde die is gebleven. Maar de […]