Zondag, ik heb zin om naar een kerk te gaan. Eén waar veel jonge mensen zijn.
Over de drempel wordt mij vriendelijk een boekje in de handen gedrukt.
Ik kijk ik om me heen. Zie ik ergens bekenden zitten?
Van gezicht ken ik sommigen, maar echt vrienden zijn het niet.
Ik ga een beetje achteraan zitten. Om me heen wordt vrolijk gepraat.
Wat een grote en energieke club, denk ik wanneer ik rondkijk.
Mooie, veelal blanke, en hippe mensen begroeten elkaar.
Kleine kinderen rennen er vrolijk tussendoor. Een baby huilt.
De dienst begint. Naast me legt zij haar hand op zijn knie.
Hun kinderen gaan naar de kindernevendienst. Hij schuift wat dichter naar haar.
Tijdens de preek zie ik een aantal jongens een arm om het meisje naast hen leggen.
Het ziet er lief uit, al die stelletjes in de kerk.
Maar tijdens de preek vraag ik me af: zouden hier ook singles zijn?
Bij de koffie sta ik even alleen. Een jongen van het welkomstteam komt naar me toe.
We kletsen wat. Het is gezellig, we lachen ook hard.
Voor ik het weet pakt een mooie vrouw zijn arm vast. Mijn oog valt op hun trouwringen.
‘Christaan,’ zegt ze, ‘kom je mee? We moeten nog even met Chiel en Eva een afspraak maken.’
Mij kijkt ze niet aan. En Christiaan vertrekt.
Ik ook. Er is niemand om te groeten. Deze mensen lijken genoeg te hebben aan elkaar.
Koppeltjeskerken, zo noemen mijn christelijke single vrienden deze jonge kerken in de stad.
Een plek waar je je pas thuis gaat voelen met een partner die je (daar) ontmoet.
Samen zijn is nu eenmaal de norm. En zolang je single bent bedreigen we elkaar, blijkbaar.
Ik fiets naar de stad. Naar mijn niet-christelijke vrienden en vriendinnen.
We zitten op een terrasje en ik kijk goed om me heen. Nergens een trouwring te zien.
Ik zucht – een beetje opgelucht – en hef het glas.
Op samenzijn in de stad.
Disclaimer: deze column staat ook op Staat Geschreven Ben benieuwd naar reacties!
Belangrijk dat je dit onderwerp aan de orde stelt, juist ook vanuit je eigen beleving. Weet je dat we zeer binnenkort bij Ark Media een boek uitgeven met de titel SINGLE IN DE KERK ? Het is geschreven door Aukelien van Abbema en ik stuur je t.z.t. graag een exemplaar toe.
Ik ben al 57 jaar single, en voel me echt niet alleen in de kerk of buiten de (huwelijks)boot gevallen. Er zijn altijd genoeg mensen om mee te praten en ze bellen ook nog op als ik er een paar keer niet ben. Astrid.
pijnlijk herkenbaar Inger. Als ik zo’n stelletje zie troost ik me met de gedachte dat – een deel uit jalousie natuurlijk – stelletjes kunnen stoppen met kijken. Kijken naar andere mensen en kijken naar God. Mag ik dat zeggen? Ja, dat mag ik zeggen.
Ik hoor ook bij deze doelgroep. Merk dat het lastig is. Er wordt heel vaak gebeden voor huis en gezin. En dan denk ik: En ik dan? Ik ga mij zondag laten dopen. In mijn eentje. Vind het ontzettend spannend. Maar ga ervoor.
Ik kan me iets voorstellen bij wat je zegt. Mijn aandacht viel op dit artikel, omdat ik het herken. Ik woon net buiten Leiden en ben bewust op zoek gegaan naar een kerk waar ook veel singels naar toe gaan en niet alleen maar gezinnen. Deze heb ik gevonden in de Binnenstadsgemeente in Leiden. En ja, als singels een gezinnetje gingen vormen en kinderen kregen werd hun ritme en vriendenkring vaak anders. Maar ik heb jaren na de kerk met een groep singels doorgebracht, op het terras in de stad, een kroegje, of wandelend over het strand om zo de week en de dagelijkse besognes te bespreken. Heel waardevol. Dus het bestaat wel. Misschien meer in grote steden dan er buiten? En ik moet toegeven, dat nu ik na 13 jaar weer een serieuze relatie heb, ik niet meer wekelijks in de kerk te vinden ben, vanwegen het latten in 2 steden…..
Beetje late reactie wellicht, maar niet minder gemeend.
Ik ben single, maar vind dat ook helemaal geen issue…. behalve in de kerk.
Het is namelijk stomvervelend om alleen naar de kerk te gaan.
En natuurlijk ken ik daar mensen zat en ook lieve mensen.
Maar 9 van de 10 x zit ik toch alleen naast mensen die ik niet echt ken en met wie ik ook geen praatje heb en dat is gewoon niet fijn!