Als eerste zie ik haar blote benen.
Mijn eerste gedachte denkt ‘maar die mogen toch niet op de treinstoelen liggen?
Dan zie ik dat ze op haar koffertje rusten, midden in het zijpad.
Ik ga schuin tegenover haar zitten, mijn lange benen naast haar uitgestrekte.
Haar benen hebben sproetjes en geen schoenen aan. Twee witte pumps staan op de grond.
Een beetje naakt, alleen gelaten en vies van binnen.
Dan kijk ik verder omhoog. Ze huilt. Onder haar linkeroog is de mascara uitgelopen.
Ik zeg niets. Kijk weg.
Aan de andere kant van het gangpad zie ik twee prachtige mensen. Hij heeft mooie krullen en zij is een beetje moe.
Ze lachen veel. De ondergaande zon aan hun kant van de trein maakt ze nog mooier.
Ik zit ertussen. Tussen het stelletje uit een gelukkige wereld en een vrouw die met haar koffer de trein in is gestapt.
Waar komt ze vandaan? Waar moet ze naartoe?
Ze frunnikt aan de zonnebril die op haar zomerse jurkje ligt.
Ze veegt haar hand langs haar gezicht, haalt haar neus op en kijkt naar buiten.
Ik zou haar kunnen vragen hoe het gaat.
Maar ik weet ik het antwoord al.
Ik zou haar kunnen laten weten dat ze niet alleen is.
Maar dat is ze wel.
“Leiden Centraal. Hier overstappen voor de sprinter naar Amsterdam.”
Ik sta op. Zij sluit haar ogen.
De trein gaat verder.
