Lokatie: Overal waar mijn mobiele telefoon en internet aanwezig zijn.
Tijd: Sinds een paar maanden.
Gevoel: Ongemak.
De kwestie: ik voel me niet meer thuis in mijn sociale leven. Weet niet goed hoe ik me moet gedragen. En wat ik daar met mijn vrienden wil delen.
Dit is niet de eerste keer dat ik me zo voel, realiseer ik me. Vorig jaar kwamen allerlei mensen uit mijn middelbare-schooltijd me hun vriendschap aanbieden. En dit terwijl ik dacht dat ze ergens anders leefde. Na enige tijd heb ik hen toen geaccepteerd. Ook al hadden we elkaar minstens zeven jaar niet gezien of gesproken. En gaan we dat de komende zeven jaar waarschijnlijk ook niet doen. Sommige vriendschappen blijven. Blijkbaar.
Maar nu is de situatie ingewikkelder. Mijn predikant vraagt namelijk of ik vrienden met haar wil worden. En ze is niet de enige. Mijn baas meldt zich. Mijn supervisor. Nog een dominee. Mijn (hoge) leraren. Collega’s. Mensen met wie ik nog hoop samen te werken.
Op dit moment mag ik mij dus de vriend noemen van negentien theologen en mijn baas. Mensen die ik zag als mijn superieuren. Die mij op hun beurt zagen als kerkganger, student, werk- of deelnemer. Of gewoon iemand die qua leeftijd hun kind had kunnen zijn.
Ter illustratie: zo ziet de situatie er nu – voor de publicatie van deze blog – uit:
Met deze vrienden ga ik voortaan informeel en authentiek om. De formele rollen zijn nu écht verdwenen. X is net zo min dominee als ik kerkganger. En het leeftijdsverschil doet er ook niet meer toe.
Dit past goed bij mij – ik maak immers geen scheiding tussen werk en privé. Overal kan ik authentiek en mezelf zijn.
Of geeft mijn groeiende ongemak aan dat ik maar doe alsof?
Waarom voel je je er oncomfortabel bij? Dat je met al die mensen uit al die domeinen dezelfde informatie deelt? Dat het raar is om online gezellig informeel te doen met mensen die je in het eggie met u zou aanspreken? Dat je mensen, terwijl je informatie deelt niet in de ogen kijkt en dus geen idee hebt hoe jouw informatie door hen wordt opgepakt en wat voor beeld er bij hen over jou ontstaat? Dat je op Facebook altijd vrolijk en blij bent omdat je opdrachtgevers niet mee hoeven te lezen over je boze bui, waardoor je nooit helemaal eerlijk kunt zijn? Dat zijn namelijk een paar dingen die ik lastig vind aan sociale media, maar ik neem het voor lief…
Franka, ik denk dat absoluut je de juiste vragen stelt en analyse maakt. Maar daarnaast – zoals de reacties op mijn FB-pagina momenteel ook laten zien – zijn er steeds meer mensen die zich op FB begeven vanuit hun professionele identiteit. Het is voor hen bijvoorbeeld een goede manier om in contact te komen met hun doelgroep, activiteiten aan te kondigen en/of professioneel interessant om te lezen ‘wat er zoals leeft’.
Ik kan me voorstellen dat ook zij zich soms ongemakkelijk voelen bij deze nieuwe en ‘gelijkwaardige’ verhoudingen op FB. En dat roept bij mij de vraag op of het een goed idee is om allemaal gelijkwaardig en authentiek te willen zijn. Of te denken dat dit überhaupt mogelijk is…
Heel herkenbaar. Ik weet nog goed de eerste keer, nu alweer bijna een jaar geleden, dat iemand die ik net ‘professioneel’ had ontmoet, vrienden wilde worden op facebook. Ik voelde – ik zal het eerlijk bekennen – enorme irritatie en die heb ik ook naar mijn omgeving geuit (lees ‘echte’ vrienden die zich op dat moment fysiek naast mij bevonden). Facebook zag ik als een leuk middel om contact te onderhouden met mensen veelal buiten Nederland, om zo toch op de hoogte te blijven van wat er zoal gebeurde in hun leven. Omdat dit natuurlijk 2 kanten op moet werken, postte ik zelf ook wel eens wat…
Nu ben ik dus bijna een jaar verder en is het onvermijdelijk gebleken: mijn facebook zit vol activistische filmpjes en forwards van interessante projecten. Ik heb daarmee ook veel nieuwe vrienden toegevoegd die zich met dezelfde zaken bezighouden.
Misschien komt het door de aandacht voor sociale media door de laatste revoluties, misschien is facebook wel echt qua karakter veranderd.
Hoe dan ook, ik heb er vrede mee, omdat ik zelf ook echt de behoefte had aan een plek om al die interessante dingen die ik zoal tegenkom met de wijdere wereld te delen.
Waar ik nu weer niet aan kan wennen is dat mijn ooms, tantes, vrienden van mijn ouders en uiteindelijk het onvermijdelijke… mijn moeder… op facebook zijn verschenen en vrienden willen worden. Weken daarna tipt mijn facebook pagina mij dat ik vrienden voor kan stellen aan deze ooms, vrienden van familie en mijn moeder… Niet dat zij namelijk zelf facebook actief gebruiken, maar het is wel een leuk middeltje om bij te houden van het jonge kroost zoal uitspookt… Laten we het er over een paar maanden nog eens over hebben en dan kijken wat er met facebook is gebeurd 😉
Interessant. Zou dat betekenen dat institutionalisering (met bijbehorende professionalisering & formele cultuur) het aan het overnemen is van de informaliteit en authenticiteitscultuur?
He Ingertje,
Ik denk dat iedereen zijn eigen regels moet bedenken over collega’s, tantes, moeders en vrienden van vrienden. Maar als je merkt dat je er ongemakkelijk van wordt dat teveel mensen teveel van je weten, zou ik rigoureus een selectie maken en de mensen houden met wie je ook echt koffie drinkt of zou willen drinken, in je vrije tijd. Je kunt natuurlijk allerlei aparte lijsten maken, dat je werkgevers bijv. je status, foto’s en wall niet kunnen zien, maar daar doe ik persoonlijk niet aan. Succes!
Heel herkenbaar Inger… Ik speel met precies dezelfde overwegingen en ik heb het antwoord ook nog niet voorhanden.
Ps. Ik voel me wel een beetje beledigd hoor, dat je vooral blij bent met de NIET-theologiestudenten 😉
Hoi Inger, Leuk dat je dit aan de orde stelt. maar minder leuk dat je je ongemakkelijk voelt. Oh… (ik ben dan wel zo’n oude dominee…, maar) ik dacht ook: ik beperk het zus en zo, maar hoe voelen(!!) mensen zich dan die niet direct als vriend verwelkomd worden. Bfffppphh! Om het dan nog niet te hebben over hun voor mij al dan niet merkbare reactie daarop. Aiaiai. Volgens is door de social media het begrip vriendschap gedevalueerd. Voor mij is een vriend of vriendin iemand die ik huilend in de armen kan vallen en waarmee ik grenzeloos kan lachen (en…. ik zou een bepaald woord nu willen toevoegen uit eerlijkheid, maar doe dit nu niet, evt. wel als we samen aan de koffie zouden zitten) en gebruik ik facebook als publicitair middel voor mijn werk. Maar die categorieen/lijsten (tip van Ireen) lijken me ook heel nuttig. Daaag.
LinkedIn als social media mis ik in de beschouwingen. Voor mij een manier om in ieder geval werk en prive te scheiden (via LinkedIn kan ook gedeeld worden (profiel en forums)).
LinkedIn is inderdaad, ook voor mij, de plaatst waar mensen met werkgerelateerde mensen in contact kunnen blijven. Maar blijkbaar is dat voor veel mensen niet voldoende, aangezien die werkgerelateerde mensen nu ook op FB vrienden willen worden.
Ik denk overigens niet dat dit teruggedraaid kan worden. Voor veel (nieuwe) mensen wordt en is FB voornamelijk een ‘werkterrein’: waar gemakkelijk activiteiten aangemaakt kunnen worden, waar je inmiddels ook een CV kan plaatsen en elkaar op interessante dingen of discussies kan wijzen als je elkaar IRL weer tegen komt.
LinkedIn wordt volgens mij meer gebruikt om iets verder dan je eigen netwerk te kijken, bijvoorbeeld door een bepaalde groep te volgen. Het heeft daarentegen slechts voor een kleine groep de functie van ‘activiteiten aanmelden’ of als actieve community-member. Bijvoorbeeld op Mijn Protestantse Kerk: ik zie slechts een handjevol (vaak dezelfde) namen voorbij komen.
Voor mij persoonlijk is overigens geen ramp op FB: ik heb werk dat zich gemakkelijk (en noodzakelijkerwijs) laat combineren met privé en zelfs vaak overlapt. Maar ik zie wel de risico’s (beeldvorming over en weer – die positieve én negatieve invloed kan hebben op je carrière) en vooral dát de sfeer op FB aan het veranderen is.