Veel vrienden en toch nog eenzaam. Zo kopte de NOS gisteren een artikel.
Gelukkig zit ik niet in een positie van vrienden als concurrenten.
En vrienden heb ik – als ik Facebook en Twitter mag geloven – méér dan genoeg.
Maar ik herken het wel.
Alleen zijn is mijn middelste naam. Van kinds af aan.
Er buiten vallen op de basisschool, een overlevingsstrategie bedenken op de middelbare school…
Het zorgt voor eenzaamheid.
Kan ik jou echt vertrouwen?
Ben jij werkelijk geïnteresseerd in mij?
Of ga je met mij om omdat ik wat voor jou kan betekenen?
Die vragen zijn mij bekend.
Durf jij mij te zien zoals ik óók ben? Moe, depressief?
Laat ik jou mij helpen?
Geef ik dat aan?
Ik weet het (nog) niet.
hoi Inger, je laatste zinnen troffen mij.
‘Laat ik jou mij helpen?Geef ik dat aan?Ik weet het (nog)niet’
Helpen vind ik een moeilijk werkwoord, vooral als ik jou niet persoonlijk ken van gezicht tot gezicht. Ik weet van je fietsongeluk en van je blijdschap over je verhuizing. Op facebook blijft dat ook ietwat onpersoonlijk, ook al probeer ik soms wel te reageren op je stemmingen. Eens in een modezaal mocht ik een half uur waarnemen en ik kreeg het advies mee ‘vraag niet kan ik u helpen, maar waarmee kan ik u hepen’ en zowaar ik verkocht een mooie mohair spencer. Gus nu vraag ik jou als reactie op je nericht: waarmee zou ik je kunnen helpen?
hartelijke groet,Anna
sorry voor de taalfoutjes, (modezaak /dus)
Hoi Inger,
Dapper, je blog met mooie vragen en een mooi citaat. Herkenbaar ook… Als ‘lot-‘ en leeftijdgenoot, werd ik in een (vaak) eenzaam woud van onbegrip, erg geraakt door het liedje ‘Ken je mij’ van Trijntje Oosterhuis: https://www.youtube.com/watch?v=0iowndW2Eo8
Misschien ken je het? Het komt voort een gedicht van Huub Oosterhuis (gebaseerd op Psalm 139) Het zou mooi zijn als het jou ook goed doet!
En n.a.v. je volgende blog: succes en sterkte! Misschien een fotootje van Pipi Langkous in je broekzak doen…? Een vrolijke, eigenwijze noot in alles!
hartelijke groeten,
Petrie