Drie jaar geleden was mijn ongeluk.
Ervaringen heb ik gekregen.
Goede en minder leuke.
Iets van geleerd?
Als het gaat over machteloosheid, jazeker.
Als het gaat over arbeidsongeschiktheidsverzekering, absoluut.
Gemeente, bijstand? Ja.
Een rechtszaak? Ja. Helaas.
Hersenletsel? Die van mij – dan ja. Die van anderen? Enigszins. We blijven allemaal uniek.
Revalideren? Tsja.. ja.
Je schikken in de situatie? Duurde even.
En nu?
Nu ben ik uitbehandeld.
Klinkt terminaal, maar genezen van hersenletsel kan nu eenmaal niet.
Het is iets wat ik meeneem, het letsel én de ervaringen.
Meeneem, waarheen?
Zegt u het maar!
Ik hoop iemand, misschien jou wel, ermee te kunnen helpen.
Want mijn God, wat een eenzaam proces is dit voor mij geweest.
En is het ongetwijfeld ook voor anderen.
Misschien mag ik iets doen als ervaringsdeskundige, bij Slachtofferhulp, ga ik een magazine over de impact onzichtbaar-ziek-zijn maken (óók voor de naasten) of word ik heel tevreden met mijn geweldige hond, tuin en thuis.
The only way is up… hoop ik dan maar. En: hoelang zeg ik al dat ik eens wil komen bijpraten? Aan jou ligt het niet, ik weet het. Moet er dit jaar echt van komen!
Ik ben blij dat je je gedachten hier blijft delen en er zal toch nog wel iets meer te behalen zijn dat tevreden leven met huisje, tuintje, hondje? Blijf delen, Inger. Groet, Paul
Waar is de wie en ik?
Ik schaam
mijn stilte
maar een stem was ik nooit
zo digitaal ver weg
vond ik ergens een flard
zo dichtbij ooit
nog steeds ver weg
omarmende woorden
herinner ik mij
en dan: mijn zwijgen
loste blijkbaar op
in die oceaan van stilte
die we waren
mensen zijn de stof
waarvan eenzaamheid is gemaakt
maar jouw vechten
is de dijken klei
die van verdrinken
leven maakt,
[stilte]
…. [sterkte]
en [hoop] ……
mooi zeg!
kben benieuwd naar je glossy, geweldig idee!
Littekens als wegwijzers,zo zwaar, zo waar, en je weg maakte die bocht. wat is zo’n richtingswijzer belangrijk voor ons, in de mist van levens.
Dank voor je levenszin.
Inger!
Dank je wel. Sterkte en blijf de lichtpuntjes zoeken
Beste Inger, ik word stil als ik het lees.
Woorden weet ik niet te schrijven.
Maar wat ik wel weet…dat ik heel veel respect voor je hebt.
Je doorzettingsvermogen.
Je schrijftalent.
Het heeft impact.
Je maakt een verschil!
Uitbehandeld is een nare omschrijving omdat hersenletsel niet te genezen is. De enige mogelijkheid is er zo goed mogelijk mee trachten te leven wat veel moeilijker is dan uit de formulering blijkt.
Ik had een ongeluk (met hersenletsel) op 1 aug. 1993. Mijn redding was een cursus bij het rev.centrum aan de Overtoom in A’dam m.b.v. een cursus INR. (Intensieve Neuro Revalidatie).
Indien je meer wilt weten hoor/lees ik dat graaf.
Wil Hungerink
Over 2 dagen kun je er een jaar bijtellen. Dan is het dramatische ongeluk 4 jaar geleden. Een jaar geleden was je goed opdreef met het bedenken van een nieuwe start. De reactie van Anna hierboven onderstreep ik van harte. Maar hoever ben je in dit afgelopen jaar met je plannen gekomen?