Daar woon ik dan. Weer.
Op 28 november 2004 verhuisde ik van het huis van mijn ouders in Vreeland naar Amsterdam Oud-Zuid.
Na zes maanden verhuisde ik naar een prachtig studentenhuis in Oud-Zuid, één jaar later naar een volwassen en eigen appartement in Oud-Zuid en zeven en een half jaar later naar een woning van de Diaconie op de grachtengordel Zuid.
Zoals wel meer Vreelanders doen.
En op vrijdag 16 oktober 2015 verhuisde ik weer.
Na 10 jaar, 10 maanden en 18 dagen. Of na 567,71 weken, 130,6 maanden of 10,88 jaren. 3974 dagen.
Terug in het dorp van mijn ouders.
Terug in het dorp van mijn jeugd.
En daar heb ik geen goede herinneringen aan.
Eén van mijn eerste zinnetjes was ‘Zeeeeluff dooén!’
En ik heb net zo lang gehuild tot ik de werkjes van groep twee mocht doen in plaats van die van groep één.
Ik viel op.
Langer was ik al sneller dan mijn oudere broer.
Ook de grootste jongen uit mijn klas moest eraan geloven.
Jonger dan iedereen was ik ook.
En slimmer dan de meesten.
Van een slim kind, dat in goede aarde viel bij oudere mensen,
werd ik stil en introvert.
Niet buiten spelen met andere kinderen of mijn broers en zus,
maar binnen boeken lezen met mijn voeten op de verwarming.
In de klas viel ik ook op.
Het meisje met de lange benen. Die een andere tafel kreeg dan de andere kinderen.
Het meisje dat een jaar jonger was.
En dat beviel de andere kinderen niet zo goed.
Ik had één vriendin. Haar koester ik nog steeds.
Twee andere meisjes uit mijn klas hadden het vaak op mij gemikt.
Huilend kwam ik dan – één keer onder schooltijd – naar huis.
“Ze duwde me op de grond en scholden me uit!”
Geen idee wat mijn leerkrachten er destijds mee hebben gedaan.
Wel mocht ik als eerste in de klas C boeken lezen.
Tot ik naast de hele gemeentebieb ook de hele schoolbieb uit had.
Dan maar Engels. En volwassen boeken.
Nu ben ik hier. Weer. De drie dames van hierboven wonen inmiddels in Utrecht, in Bussum en in Amsterdam.
We zijn zelfs Facebookvrienden, op hun initiatief. Ze hebben lieve kaartjes gestuurd toen ik ziek was.
Nu ben ik weer. Hier. Zonder vriendinnen in het dorp. En zonder vijanden. Hoop ik.
Wat ik ervan heb geleerd?
Dat ik niet snel met anderen kan samenwerken.
Beter alleen kan gaan.
Een klas overslaan niet handig is voor een kind.
Plekken waar geen ruimte is voor intelligente kinderen, plekken zijn waar je
als kind
op jezelf
aangewezen
bent
.
[…] buiten vallen op de basisschool, een overlevingsstrategie bedenken op de middelbare […]
Zo herkenbaar. Alleen duurde het bij mij veel langer voordat ik begreep waardoor ik een buitenbeentje was. Ik begreep weinig van de (sociale) wereld om mij heen en dacht dus dat ik dom was. Totdat een test van Mensa het tegendeel bewees. Zoveel verloren jaren………….