Drie jaar geleden. Jaar geleden drie. Geleden jaar drie.
De Sint Josephkerk was nog niet verbouwd.
De vrouwen sliepen in de kleedkamer van de vrouwen.
De mannen in de kelder.
De elektriciteit was er. Soms. Soms ook in plassen water.
Kouder dan in die zaal heb ik het nooit gevoeld.
Alles was moeilijk. Ik kende niet iedereen. Ik kende onze mannen en vrouwen totaal niet.
Wist niets van hun achtergrond en verhalen.
Maar ik was daar. En ik werd de coördinator.
Van de coördinatoren.
“Moest je dan niet heel veel regelen, iedereen aansturen?”
Nee. Dat moest niet.
Ik maakte me zorgen over de coördinatoren. En over de deurwachters. En over de hosts.
En over de Diaconie. Ze ‘moesten’ te hard werken. Ook van zichzelf.
Ik was elke avond bang dat als ik wakker zou worden, er iemand dood gegaan zou zijn.
Dood.
En toch, dat was niet het moeilijkste. Geen tijd meer hebben voor mijn eigen vrienden ook niet.
Sinterklaas en kerst, het maakte me geen hol meer uit.
Nee, het moeilijkste was toen jij aan de deur stond.
“Are you from this church?”
“Yes.”
“Can I and my friend come in? We need place to sleep.”
“…
I’m so sorry. Of cource you can come in.
Do you want some thee or coffee with a lot of sugar?”“Yes!”
“Okay.
Mam, I’m sorry. You cannot sleep here. We have too many people here.”
“I can sleep on ground!”
“I have to send you away.”
“But no place to go!”
“I know.”
Natuurlijk kon ik haar laten blijven.
Na haar en haar vriendin zijn veel anderen gekomen en gegaan.
Maar ik wist niets.
Ik wist alleen dat de brandweer en de politie de volgende dag zouden komen.
Dat we alles opgeruimd, netjes en geregeld moesten hebben.
Het moeilijkste was, dat ik met mijn kijk-mij-eens-humanitair-zijn mij ineens beter kon verplaatsen in onze regering.
In de staatssecretaris en minister waar ik destijds niet zoveel mee op had.
Ik kon niet iedereen binnenlaten.
Ook jullie niet.
Waarom niet?
Omdat de anderen daar de dupe van zouden zijn.
Omdat als jij en jouw vriendin erin mochten,
ik bang was dat er snel véle anderen zouden komen.
En dat we er dan allemaal uitgezet werden.
Ja! Mijn moeilijkste moment was toen de ‘leiders’ besloten dat er voor een nieuw persoon geen plek was. Iemand wegbrengen naar een vrieskouopvang… Ik snapte er niks meer van. En toch ook weer wel. Steeds weer zie ik het zelfde gebeuren en blijft het onbegrijpelijk en tegelijk, binnen de wereld zoals ik die een beetje leer kennen, ook weer volstrekt redelijk. Goed om ons aan de lessen werkelijkheid te herinneren!