Tien maanden werk ik er inmiddels, bij Slachtofferhulp Nederland, afdeling Amsterdam.

Wat ik daar doe? Mensen helpen die ergens aangifte van hebben gedaan of in een nare situatie zijn terecht gekomen. Iedereen die in Nederland aangifte doet bij de politie, wordt door mijn collega’s benaderd. Als je dan meer hulp nodig hebt kom je bij mijn afdeling terecht, waar we je praktisch en emotioneel proberen te ondersteunen. Bijvoorbeeld door

je te adviseren om contact op te nemen met de huisarts en uit te leggen hoe het strafproces werkt. Mocht het tot een rechtszaak leiden, dan helpen mijn collega’s van de Juridische Dienstverlening je weer verder.

Goed, die tien maanden leken mij een goede tijd om jullie eens te informeren hoe ik het vind om daar te werken. Aan de hand van vijf minpunten en vijf pluspunten.

Allereerst, de minpunten:

  1. Het is onbetaald, Ik krijg een reiskostenvergoeding. In mijn team werken ongeveer 40 mensen en enkel de twee teamleiders krijgen een salaris. De rest is net als ik vrijwilliger, of hoe ze dat graag noemen binnen Slachtofferhulp: onbetaalde medewerker.
  2. Het kan best zwaar zijn. Je kan leren over wat iemand kan doen bij stalking, een woningoverval of mishandeling, maar dat is nog heel iets anders dan daadwerkelijk iemand spreken die dit is overkomen of er nog midden in zit.
  3. Je zult veel zelf moeten uitzoeken: hoe je met die zwaarte omgaat, bijvoorbeeld. Maar ook wanneer je een nieuw soort misdrijf toegewezen krijgt moet je erachter komen hoe je iemand daar het beste mee kan helpen.
  4. Je bent hulpverlener, maar niet dé hulpverlener. Soms is het doen van aangifte voor een slachtoffer een eerste stap, maar veel vaker is het al voorafgegaan aan een tijd van ongeluk en problemen. Het ligt dan erg voor de hand om daar ook allemaal op in te gaan maar dat is niet de bedoeling. De bedoeling is namelijk dat wij iemand doorverwijzen naar professionele hulp daarbij.
  5. Je moet in een bepaalde luxe positie zitten wil je dit werk kunnen doen. Het vraagt hoe dan ook één werkdag per week van je. Dat kan natuurlijk alleen als je daarvoor (financieel) de ruimte hebt, evenals vanuit je gezin, relatie en ander werk.

Daar houdt het gelukkig niet bij op. Daarom nu ook nog een aantal pluspunten:

  1. Over werkelijk elk soort ‘ongeluk’ dat iemand kan overkomen, kan je gratis een opleiding krijgen vanuit ons hoofdkantoor in Utrecht. Woninginbraak, moord, stalking, verkeersongelukken, mishandeling, zedendelicten, zaken rondom kinderen, cybercrime, noem maar op.
  2. Je krijgt hele leuke collega’s. Mensen die – net als jij – ontzettend begaan zijn met slachtoffers en daar graag hun vrije (of vrijgemaakte) tijd voor willen inzetten.
  3. Je mag als wegwijzer functioneren. Ik vergelijk dit altijd graag met de ANWB alarmcentrale. We vragen als het ware of iemand veilig staat, welke lampjes er branden in de auto en wat ze nu het beste kunnen doen. We zijn echter níet de monteur die het probleem zal kunnen oplossen. Maar we geven wel aan hoe mensen die oplossing het beste kunnen vinden. Zie punt 4. van de minpunten.
  4. Je leert ontzettend veel. Ja, met name over de minder leuke kanten van onze samenleving. Maar dat is óók onze samenleving. Daarnaast ook over jezelf: wat voor hulpverlener ben jij zelf? Lukt het om werkelijke verbinding met iemand te maken maar toch voldoende afstand te houden om zelf niet kopje onder te gaan?
  5. Het is mega zinvol en nodig. Om iemand’s wegwijzer te mogen zijn, om soms het eerste luisterende oor te zijn, om praktisch te kunnen helpen evenals als emotioneel te mogen ondersteunen.

Mocht je nu overigens denken: hey, dit is misschien wel wat voor mij? Dan kan ik je van harte uitnodigen om de Online Open Avond van Slachtofferhulp Nederland – aanstaande dinsdagavond 30 november om 19.00 uur – bij te wonen! Via deze link kan je je aanmelden.

  1. Dieuwer Elema schreef:

    Dag Inger

    Zojuist je stukje gelezen. Wat bijzonder dat je dit bent aangegaan. Ik blijf graag op de hoogte van je ervaringen, veel succes!

    gr dieuwer

  2. Paul Smit schreef:

    Dag Inger, wat fijn om weer eens iets van je te lezen!

    Het is je toch gelukt een “baan” te vinden waarbij jij je kwaliteiten als coach en hulpverlener kunt inzetten. Ik geloof onmiddellijk dat dit werk je veel voldoening geeft.

    Jammer is natuurlijk dat je niet betaald wordt. Met name voor iemand als jij die een academische opleiding heeft genoten, zou er een passende beloning moeten zijn.

    Ik begrijp ik nog steeds niet dat vrijwilligers de kar moeten trekken. We betalen een vermogen aan premie voor de Zorg. Daarnaast kun je zeggen dat slachtoffers van misdrijven mede ontstaan door een gebrek aan veiligheid in de samenleving

    Er zou dus een fatsoenlijk budget moeten zijn voor de hulpverleners aan de slachtoffers. Maar helaas, zo werkt het dus niet in ons land. Ondertussen ben jij blij met het werk dat je mag doen en dat is belangrijk.

    Hartelijke groeten van Paul

  3. Margriet Quarles schreef:

    Ha Inger, wat bijzonder dat je dit doet. En wat mooi dat je het werk in plus en min punten beschrijft. Ik wens je sterkte en voor jou en al je collega’s zal ik zondag een kaarsje aansteken. Licht voor jullie werk

  4. […] Vrijwilligerswerk. Dat moet toch wel lukken? En dat lukte. Ik mocht aan de slag als ondersteuner bij Slachtofferhulp Nederland. […]