Lotgenoot in mijn straat

Posted: 5th juni 2016 by Inger van Nes in Observaties
Tags: , , ,

VreelandZaterdagochtend. Kwart voor twaalf.

Ik heb mijn plastic in de bak gegooid en ben op weg naar huis.

Op het terras waar ik dan langskom gaat een oudere vrouw zitten.

De barvrouw komt naar haar toe.

“Sorry mevrouw, wij gaan pas om twaalf uur open.”

“Maar… in mijn wandelpapiertje staat dat je hier kunt rusten!”

“Ja, nee, sorry, maar nu nog niet.”

 

Ik kan het niet aanzien. En als ik iets niet kan aanzien, dan doe ik er – meestal – wat aan.

“Mevrouw, ik woon hiernaast. Wilt u anders bij mij even wat drinken?”

Na wat aandringen gaat ze mee.

 

De koffie staat op tafel. Ik vraag haar of ze nog werkt, of wat voor werk ze heeft gedaan.

“Nee, ik heb niet.. ja, je weet wel hoe dat gaat, met de kinderen enzo.

En laatst heb ik wat medisch gehad en dus kan het helemaal niet meer.

“En jij,” vraag ze, “wat doe jij?”

“Nou, ik werk ook niet. Ik heb een ongeluk gehad en daar hersenletsel aan over gehouden.

Dus ik heb drie tot vier dagen in de week therapie.”

“Ach kind. Ik ook.

Bij mij is in januari een hersentumor verwijderd.”

 

“Ai, wat naar! Wat merkte u ervan voordat die operatie was?”

“Ik was sneller boos. Geïrriteerd. En ik vergat veel.”

“Oja… dat had ik ook. Dan was het bij u waarschijnlijk ook aan de voorkant van uw hoofd.”

“Ja.”

“Ja, bij mij ook. En nu, wat merkt u er nu nog van?”

“Ik kan niet meer zo goed tegen geluid. Met licht heb ik niet zoveel moeite.”

“… dat heb ik ook.”

 

Zaterdagmiddag, half één. Het terras is open.

Maar wij hebben gratis koffie.

En elkaar gevonden.

 

  1. Rob Haster schreef:

    Mooi, Inger. Dat is initiatief (een tikje moed) en een mooie ontmoeting. We lopen zo veel langs elkaar heen. Die paar stapjes richting de ander kunnen mooie ogenblikken geven!

    Groet,
    Rob

  2. Carline schreef:

    Leuk dat je iemand zo uitnodigt! En wat ontzettend bijzonder dat jullie dan zo goed met elkaar kunnen praten en elkaar kunnen begrijpen..

  3. Coby van de kamp schreef:

    Hallo Inger,
    Ik heb zonet een gedeelte van het programma zitten kijken en herkende zoveel.
    Ook ik heb NAH, niet door een ongeluk maar ben 7x getroffen door een infarct.
    Mijn laatste infarct is nu bijna 4jaar geleden dus ik begin langzaam weer te geloven in stabiliteit.
    Wat ik je wil zeggen is dat vooral het cognitieve, waar jij ook last van hebt zich toch nog steeds , ook al is het minimaal, verbeterd.
    Wat ik ook zie is de streberigheid in jouw waarbij je niet opgeeft maar steeds weer grenzen opzoekt die je een klein beetje verbetering brengt.

    Je hebt een zeer juiste beslissing genomen door in een rustigere omgeving te gaan leven, wat je uiteindelijk, en dat denk ik zeker, veel positiviteit brengt.
    Heel mooi was om in een soort van spiegel te kijken want de herkenning van nooit willen opgeven herken ik.

    Ik zou alleen maar tegen je willen zeggen dat het misschien nooit weer wordt zoalshet was maar wel , en dan spreek ik voor mijzelf, mijn leven uiteindelijk verrijkt heeft.

    Ik wens je heel veel kracht toe en blijf geloven in jezelf dan komt er een periode die je als heel fijn aanvaard.

    Groetjes Coby

    • Inger schreef:

      Lieve Coby,

      Bedankt voor je bemoedigende woorden en het delen van jouw verhaal!

      De verhuizing heeft inmiddels plaatsgevonden en is inderdaad goed voor mijn herstel.

      Ik wens jou ook alle goeds!

      Inger

  4. Leo willemsen schreef:

    Elke zondagochtend zo’n gesprek en daarna zingen. Lijkt me heerlijk. Inger…ik heb genoten van je.
    Groet.

  5. Margriet schreef:

    Bijzonder verhaal weer Inger. Dank voor het delen. Ben blij dat je weer schrijft
    Groeten
    Margriet

  6. georgine nolden schreef:

    goedemorgen lieve Inger,

    Vol bewondering zitten kijken afgelopen zondagochtend waar je was in het tv programma de verwondering…kijk bijna altijd iedere zondag.
    Heb enorm veel respect voor je gekregen nadat je vertelde dat je je 1 jarig jubileum vierde van je ongeluk. Mijn partner en ik hebben alweer 4 jaar geleden een frontale botsing gehad met auto en aanhanger, vanaf dat moment staat ons hele leven op zijn kop.
    Leef nu met een depressieve partner en vader van onze kinderen en dit is ongelofelijk zwaar, maar het ergste daarvan is onbegrip van de mensen om je heen…het is toch al heel lang geleden en nu kun je toch weer normaal verder leven?
    maar helaas zo werkt het niet altijd uiteindelijk blijven er maar een handje vol begripvolle mensen over….
    wens je heel veel kracht en liefde om door te kunnen en blijf je graag volgen

    lievegroet ni in

  7. Inger schreef:

    Bedankt allemaal en sterkte voor wie dat ook nodig heeft!