Haar stem, mijn stem

Posted: 29th november 2011 by Inger van Nes in Columns
Tags: , , , , , , ,

Het experiment: geen blog om te lezen deze week, maar om te luisteren. Van geschreven, naar gesproken woord.
Tijdsduur: 4.34 minuten gesproken column, mijn eerste Zincast. Over Nina Simone, over Ain’t Got No: [klik hier]
Onderwerp
: over vrijheid, levenszin, het gebruiken van je stem. Of zoals de IKON het op Twitter samenvat:

 hoeveel je bezit bepaalt niet hoe rijk je leven is.

Onderzoeksvraag: zal ik dit vaker doen,
of toch liever geschreven woord met beeld?
Update: 9-12-2011, gezwicht voor de lezers,
de geschreven tekst volgt hieronder:

Luisterend naar Nina Simone kan ik niet stil blijven zitten.
Vanuit mijn buik en tenen voel ik het opkomen:
Mijn vingers tikken op het bureau,
ik wil opstaan, dansen, het raam openzetten en luidkeels zingen.

Ze heeft geen thuis, geen werk of opleiding gevolgd.
Geen gelijke kansen, is niet in het bezit van geld of kleren.
Deze vrouw streed haar hele leven met alles wat ze wél had: haar stem.
Waarmee ze zich in de jaren ‘60 liet horen, voor de burgerrechtenbeweging in de Verenigde Staten.

Als ik nu om me heen kijk, naar mijn leven, stad en werk,
is het moeilijk om me in haar situatie te verplaatsten.
Wat weet ik van ongelijke behandeling en uitsluiting?
Wat weet ik van armoede, verslaving of pijn?

Maar de stem die uit mijn speakers knalt schreeuwt om gehoord te worden.
Stelt de tijdloze vragen van het hart, die haar met mij verbinden.
Waaruit bestaat mijn leven?
Waarom leef ik überhaupt?

Met alles wat ik bezit: een huis, vrienden en een bankrekening,
Vergeet ik wel eens waar het werkelijk om draait.
Vergeet ik dat meer bezit niet leidt tot meer geluk,
En dat mijn bezit niet vanzelfsprekend of zaligmakend is.

Maar het doet er werkelijk niet toe, hoe goed ik presenteer en hoeveel ik verdien.
Het helpt niet bij het vinden van de levenskracht die ik beluister bij Nina Simone.
Want hoe meer ik bezit, hoe moeizamer het zal zijn om te behouden,
En hoe angstiger ik ben voor het verlies ervan.

Het enige wat zeker is en blijft, zo leert mij dit lied, is het leven zelf.
En dat het enige wat ik echt bezit mijn vrijheid is.
De vrijheid van mijn stem, mijn lach en lichaam.
Daar daarin voldoende kracht zit om te genieten, te strijden en te leven.

Tot deze kern komt Nina Simone, over dit geheim zingt zij,
wanneer ze zich afvraagt wat niemand van ons af kan nemen.
Ik luister zo graag naar haar – om te beseffen wat het betekent om vrij te zijn.
Dat ik mijn vrijheid én stem kan gebruiken om op te staan.

Dat ik mijn ogen niet sluit, voor de vrouw zonder papieren en rechten in mijn land.
Dat ik luister naar mijn buurjongen, die door zijn naam achteraan staat voor een baan.
Dat ik een eerlijke prijs betaal, voor alles wat ik bezit en consumeer.
Omdat ik leven heb – en in vrijheid kiezen kan.

En daar zijn we dan, 2 minuten en 16 seconden later.
Mijn ramen staan open, een frisse wind waait door mijn hoofd.
Ik heb gezongen, ik heb gedanst.
Wie zegt dat het lang duurt om te voelen, waar het leven eigenlijk over gaat?

Toegift: omdat het mooier is om haar te horen zingen, dan mij er over te horen praten of zien schrijven. Live!

  1. Roos schreef:

    Leuke verassing Inger! Ik zeg blijf ons verassen met de vorm, doe wat past. Beeld, woord, stem, lied of film.
    x Roos

  2. Bert schreef:

    Dag Inger,
    Nina Simone is fantastisch. Wat jij beschrijft, klinkt door in heel veel van haar songs. Mooie beschouwing.
    Jouw stem mag er trouwens ook wezen, een genoegen om naar te luisteren, wat mij betreft mag je je nog wel eens aan een Zincast wagen.