Waar ik met verwondering naar keek: de documentaire Alone in the Wild, waarin cameraman Ed Wardle drie maanden probeert te overleven in onbewoond Canada.

Waar het me aan deed denken: de film Into the Wild, waarin Chris McCandless naar de wildernis van Alaska trekt – met de volgende reden:

Zoveel mensen leven in ongelukkige omstandigheden en nemen niet het initiatief om hun situatie te veranderen, omdat ze geconditioneerd door een leven van zekerheid, comfort en conservatisme – zaken die schijnbaar rust geven, maar in de realiteit is niets gevaarlijkers voor een avontuurlijke geest dan een toekomst die vastligt. De basis van de levende geest van een man ligt in zijn passie voor avontuur. De enige vreugde in ons leven komt door nieuwe ervaringen. Chris McCandless

Ed illustreert Chris’ woorden perfect, wanneer hij zijn reden geeft om drie maanden alleen in de wildernis te willen zijn:

Dit is echt heel bijzonder en waardevol. Ik ga hier veel van leren en misschien verandert het mijn leven wel totaal. Dat zou goed zijn. Ik wil een leven vol bijzondere dingen, bijzondere avonturen, bijzondere leersituaties. Als ik dat doe, zal mijn leven spannend en wezenlijk en het leven waard zijn. Ed Warle

Deze mannen zijn gek – is mijn eerste gedachte.
Ze willen alleen zijn, met slechts beren in het bos.
Ze verlaten geliefden, thuis en veiligheid, ze breken alles af.
Echtheid willen ze ervaren, zien hoe ver ze kunnen gaan.
Adrenaline, honger en angst houdt ze wakker.

Aan de andere kant – zij doen, waar anderen alleen van dromen.
Zij durven, waar een aantal van mijn vrienden alleen over spreken.
De almachtige natuur ontmoeten, schoonheid ervaren door af te zien.
Het is ook geen verhaal van deze tijd alleen – van deze mannen alleen:
ook Mozes ging de berg op, ook Jezus trok naar de woestijn.

Het verlangen is groot, de beproeving zwaar.
Demonen onderweg, wat je zoekt is misschien niet daar.
Voedsel zoeken ze, het lichaam en de voorraad beroofd.
Het is groter dan mijzelf. Ed zwijgt. Kijkt weer in de camera. En Huilt.
Chris overleeft het avontuur niet. Ed geeft de natuur op en zegt het uiteindelijk zo:

Ik kwam hier om uit te vinden of ik hier alleen in de wildernis kon overleven. Het was een jongensdroom en het werd een nederige ervaring – ik kan niet voor mezelf zorgen. Ik ben voortdurend bang dat beren me zullen aanvallen en boven alles mis ik menselijk gezelschap. De wildernis kan het niet schelen of ik hier ben of niet. De wildernis geeft er niet om dat ik me zo ellendig voel, dat ik gek begin te worden. Ed Warle

Misschien komt inzicht in wat van waarde is alleen door er van af te zien,
anderen om mee te delen, alles wat ons is gegeven.
Misschien komen wezenlijke veranderingen alleen met pijn:
alleen doordat wij loslaten. Dat wat geliefd en vertrouwd is,
alleen door de woestijn.

Laat ik eerlijk zijn. Ik vind deze mannen niet zo sterk, bijzonder of uniek.
Ik vind ze niet buitengewoon slim, moedig of te bewonderen.
Maar wát zij daar vinden, dát is bijzonder: dat er iets groters is, groter dan onszelf.
Dat we grenzen hebben, op mogen geven en niet alleen kunnen zijn.
Dat wij alleen leven, door over te geven. 

 [disclaimer: dit stuk is eerder geplaatst op Vrijspraak]

  1. Rinie Altena schreef:

    genoten hiervan; mooi (ik ben volgens mijn vrouw een man…)

  2. De drang van het “ik wil/kan het zelf doen” begint al jong en is wellicht sterker bij jongens als bij meisjes. Het bewijzen van jezelf. Het zelfstandig leren staan, lopen, vallen en weer omhoog krabbelen. Aan wie we dat moeten bewijzen is de grotere vraag.
    In ‘Into the Wild’ vond ik dit stukje mooi verwoord:

    “The sea’s only gifts are harsh blows, and occasionally the chance to feel strong. Now I don’t know much about the sea, but I do know that that’s the way it is here. And I also know how important it is in life not necessarily to be strong but to feel strong. To measure yourself at least once. To find yourself at least once in the most ancient of human conditions. Facing the blind death stone alone, with nothing to help you but your hands and your own head.”

    Chris deed dat door naar Alaska te gaan. Ik probeerde het door alleen te reizen door Engeland, Schotland en Ierland. Chris had de filosofie:

    “You don’t need human relationships to be happy, God has placed it all around us.”

    Maar uiteindelijk ondervond hij eenzaamheid en concludeerde dat gelukkig zijn alleen écht is wanneer het gedeeld is (met anderen)

    Zoals jij aan het eind schrijft over hoe de mannen iets groters vinden dan hunzelf wordt ook aangeraakt door de oude Ron in de film:

    “But there is some kind of bigger thing that we can all appreciate and it sounds to me you don’t mind calling it God. But when you forgive, you love. And when you love, God’s light shines through you.”

    Vergeven heeft ook alles met loslaten te maken. De innerlijke reis die sterk samenhangt met de uiterlijke. Eentje die de tegengestelde richting opgaat. Naar verbondenheid en erkenning van het niet alleen kunnen.

    Interessante blog, ik ga hier wat meer lezen 🙂

  3. Dat is een lang (en ander) verhaal maar mijn reis was er één van alleen gaan en niets vantevoren regelen. Overgave was een centraal deel.

    Ontdekkingen: God leidt. Er rust ook zegen op eigen initiatieven. Mensen om je heen is toch wel prettig. Hier een excerpt: http://martinjanssen.blogspot.com/2007/06/monky-business.html