Inger schrijft

Lieve God,

De afgelopen maand heb ik me wel eens afgevraagd hoe dat voor U is, om te oordelen over mensen. Hoe keurt U hun haat, hun kwetsbaarheid, hun onbarmhartigheid of egoïsme?

Ik vraag me dat af om het volgende: de vluchtelingen in Griekenland, specifiek die terecht zijn gekomen in het overvolle kamp Moria. Nadat daar de boel is afgefikt moesten ze zich verplaatsten naar een nog erbarmelijke plek: Moria 2.0. Stelt u zich daar het volgende bij voor: het is een soort festival kampeerterrein. Maar dan met nog minder wc’s en geen douches. Als het regent staat letterlijk alles onder water. Als de kou komt (en die komt) dan is er geen enkele bescherming. Kijk was dit een festival, dan is dat prima te doen. Mensen komen toch vooral voor de muziek, drank en elkaar. Gaan daarna naar huis. Maar voor vrouwen, mannen en kinderen die hun thuisland zijn ontvlucht op zoek naar een veilig bestaan is dat geheel niet prima.

Een stel vrienden van me zijn al langer bezig om meer vluchtelingen uit Griekenland hierheen te halen. Eerder met bussen en begin oktober met een vliegtuig. Misschien heeft U van ze gehoord, ze heten We Gaan Ze Halen. Onder het mom van: wij willen dat dit gebeurt, desnoods zorgen wij als burgers wel voor het vervoer.

Ik had aangeboden om gedurende hun vierdaagse reis naar het nieuwe kamp Moria de Sociale Media te beheren. En dat heb ik geweten… Na hun vertrek vanuit Nederland kwam hun eerste bericht: ze mochten niet landen op Lesbos en werden doorgestuurd naar Athene. Toen ik dit op Twitter plaatste gingen mensen los. En niet op de meest liefdevolle manier. Eerder in de trant van: ‘Ik hoop dat jullie neerstorten.’ Of: ‘Ik koop een BUK-raket om jullie uit de lucht te schieten.’

Echt waar lieve God, ik wist niet wat me overkwam. Er was zoveel haat. Zoveel woede. Ik voelde me – alleen achter mijn computerscherm – net een schietschijf voor alle woede die mensen hadden. Om Corona-regels, baanverlies, het verplichte thuiswerken misschien?

In de dagen erna schrok ik van mezelf. Blijkbaar wilde ik liever oordelen dan veroordeeld te worden. Het voelde zo machteloos om het doelwit te zijn. En toen dacht ik aan U. U schijnt ons te beoordelen. Maar U wordt door ons mensen net zo goed beoordeeld, veroordeeld wellicht. Hoe gaat U daar mee om? Hoe vindt U de kracht om door te gaan, om werkelijk lief en barmhartig te zijn voor degenen die U haten?

Want ik kon dat niet. Ik voelde geen liefde, geen barmhartigheid. Ik wilde mij terugtrekken in bed en er niet meer uitkomen. Ik dacht zelfs: stel dat het vliegtuig neerstort – want dat kan natuurlijk – zal ik degenen die ons dat toewensen dan opzoeken? En hen vragen hoe het voelt nu er werkelijk mensenlevens zijn verloren? Ik wilde oordelen, veroordelen. Oog om oog, tand om tand. Natuurlijk heb ik gedacht aan wat Jezus ons leerde: keer de andere wang toe. Door te kiezen om niet op hun haat te reageren heb ik dat misschien een beetje gedaan.

Maar God, het voelde niet goed. En ik wenste dat ik het wel kon, hen die ons haatte ook liefde en barmhartigheid geven.

Ik hoop dat U dat wel kan.

Amen.