Af en toe komt het bij me binnen.
Twee seconden.
Zolang denk ik dat het duurde toen ik uitweek bij het inhalen,
tegen een lantarenpaal botste en met mijn achterhoofd op de grond viel.
Twee seconden.
Het leven daarvoor was zeker niet perfect.
Ik had mijn goede en slechte momenten. En de slechte liet ik niet graag zien.
Maar….
Ik had werk. Werk dat ik heerlijk vond om te doen.
Eigen baas, samen met collega’s en in een bestuur.
Het ging over het algemeen goed en steeds beter.
Toen, twee seconden.
Schedelbasisfractuur, bloed uit mijn oren.
Niet Aangeboren Hersenletsel, voorhoofd eruit.
Depressie, ernstig ondergewicht.
Opname in het ziekenhuis.
In een revalidatiecentrum.
Thuis.
Alleen.
Twee seconden.
Een rechtszaak aan moeten spannen.
Tegen een WA Verzekering die aangaf dat ik degene was die een fout beging.
Stel je voor, iemand inhalen op de fiets. Mag niet.
Blijkbaar.
Geen arbeidsongeschiktheidsverzekering.
Geen enkele kennis van juridische zaken.
Juridische zaken waarbij het niet om Inger gaat, maar om een nummer.
En dat nummer heeft geld nodig.
Twee seconden.
Een schikking.
Honderden documenten bij elkaar zoeken.
Alle kosten, alle omzet- en inkomstenbelastingen, alle facturen, reiskosten, aanbevelingsbrieven, diploma’s, jaarcijfers van de Firma, jaarovereenkomsten met werk waar ik wel (ooit) in loondienst was.
En nee, ik had als zzp’er geen officiële jaarstukken.
En nee, die heb ik nog steeds niet.
Omdat een boekhouder zijn werk niet deed.
En alles nu opnieuw moet.
Terwijl er nog maar 26 dagen zijn om er met de verzekering uit te komen.
Twee seconden.
Ik werk nog steeds niet.
Ik ben niet meer rijk.
Ik kan vanwege de prikkelgevoeligheid niet meer in Amsterdam wonen.
En ik zal nooit meer degene kunnen worden die ik was voor die…
…..twee seconden.
Aangrijpend, verdrietig en om opstandig van te worden. Maar blijf wie je bent, lieve Inger – die 2 seconden hebben alles ontwricht maar ik denk dat jij nog zoveel te geven én te ontvangen hebt. Sterkte!!
Beste Inger,
Ik volg je sinds je me diep geraakt hebt met een stuk op de radio over de Vluchtkerk. Dat kwam zo bij me binnen. Zette me zo aan het denken. En zorgde ervoor dat ik in actie kwam.
Maar nu je schrijft over wat jou persoonlijk is overkomen, raakt dat me net zo diep. Weet ik niet zo goed wat ik zeggen/schrijven/doen kan.
Ik vouw mijn handen en bid voor je.
Bedankt Paul en Marijke!
Beste Inger.
Woorden zoeken om jou iets te schrijven.
Jouw woorden raken, jouw woorden zetten mij stil.
Ik keek net nog even de verwondering terug. Jij wilde die andere zegenen.
En deze woorden wil ik je geven: Jij bent een zegen.
Maar ik bid je ook kracht toe in de zo grote worsteling van de 2 seconden.
Ik ben even stilgezet.
Zegen voor jou.
Anneke
ONDER HET KNETTEREN
VAN BOMMEN UIT VLIEGTUIGEN
RENNEN MIJN BROER EN IK
NAAR ONZE SCHOOL
OP DE WEDREN IN NIJMEGEN
HET IS 22 FEBRUARI 1944
ALTIJD ZAL DAT KNETTEREN
BLIJVEN KLINKEN IN MIJN OREN
AF EN TOE DUIKT HET OP
VERDWIJNEN ZAL HET NOOIT
PIET VAN DEN AKKER