Inger schrijft

————————————————————————————————————————————————————————

Voicemail: Ing, ik heb je blog gelezen, over zelfmoord. En ik maak ik dus nogal zorgen over je.
Je hoeft niet te praten, als je daar geen zin in hebt, maar weet dat het kan. Zal ik naar je toe komen?

Email: Ik hoop dat je ziet dat juist de barsten in ons bestaan en in onze eigen psyche,
doorkijkjes kunnen geven naar wat ook kan zijn. Er is altijd een keuze. Alleen jij beslist.
Ik hoop zo dat je kiest voor het licht dat door de barsten heen komt. Niet voor de barst zelf. (*) 

De telefoon gaat: lieverd, vanmorgen las ik je blog. Het raakte me enorm en ik herkende me erin.
Dat je zo kan schrijven. Maar later bedacht ik me, als je dit soort dingen schrijven kan..
Dan staat dat niet geheel los van hoe jij je voelt. Toch?

————————————————————————————————————————————————————————

Ik aarzelde, aan het begin van deze week.
Kan je schrijven over zelfmoord, kan je schrijven over angst,
als lezers zich daarin herkennen?
Kan ik schrijven over zelfmoord, kan ik schrijven over wanhoop,
zonder dat mensen ongerust worden?

Nee. Dat kan niet.
Schrijven versterkt het gevoel, vergroot het.
Maar zonder dat het raakt aan iets jezelf,
Kunnen woorden niet raken aan iets daarbuiten.

Dus ja, ik kan niet ontkennen dat ik ergens bijna begrijp.
Maar laat ik voorop stellen dat ik vaker niet begrijp.
Dat schrijven een manier is om er niet in te blijven hangen.
Dat ik het nodig heb om uit te rafelen, dat ik me afvraag,
waarin de diepte van ons bestaan gevangen is.

Om te ontdekken, en daar geloof ik waarlijk in,
Dat daar een grond is. Een Liefde.
Liefde, groter dan wat mensen elkaar kunnen geven.
Liefde, als een vuur dat niet dooft.
Dat nooit verbrandt door jaloezie, onzekerheid of angst.

De vrienden, familie en geliefden,
De emails, voicemails en gesprekken,
Zij weerspiegelen deze Liefde, die aan alles vooraf gaat.
Als je hen laat zien, een inkijk durft te geven,
Dan bieden zij troost, luister maar: (*)