Het is 12 april vandaag. En precies vijf jaar geleden haalde ik uit Friesland een huisgenoot. Het was een soort kooikerhondje die niet meer geschikt was om mee te fokken en daarom weg moest. Ze heette Jitske.
Deze blog gaat over mij en mijn hond. Omdat ik haar niet genoeg kan bedanken voor dat ze in mijn leven is gekomen. Een quote die daar goed bij aansluit komt van Antony Williams:
“We have more to learn from animals than animals have to learn from us.”
En dat klopt. Hierbij mijn poging om per jaar te verwoorden wat ik van haar geleerd heb:
- Aanwezig zijn in het moment. Nu. Geen gisteren, geen morgen, geen zometeen. Een hond hoeft daar geen mindfulness cursus voor te volgen, die is gewoon hier.
- Naar buiten gaan is belangrijk. Niet alleen voor haar maar juist ook voor mij. Dit diertje gaf mij de mogelijkheid om te integreren in dit dorp. Ik kende heel snel alle diereneigenaren uit de omgeving.
- Niet alle soortgenoten zijn even leuk en dat hoeft ook niet. Voor sommige is ze bang, van andere wil ze kindjes (ook al is dit medisch gezien onmogelijk) en voor pups wil ze zorgen en hen beschermen.
- Ze leert mij hoe het is om voor iemand te mogen zorgen. Ik heb geen partner en kind(eren), maar ik draag wel de verantwoordelijkheid om er zo goed voor haar te zijn. Het geeft mij zin om er voor iemand te mogen zijn en weten dat die mij nodig heeft.
- Ze geeft me een vast ritme en regelmaat door de dag heen. En zeker zonder vaste baan is dat heel erg prettig. We moeten gewoon naar buiten, storm, regen of hitte. Het draait dan even niet om mij en wat ik op dat moment wel (of niet) wil doen.
Naast deze vijf punten is er nog iets heel belangrijks. Fundamenteel voel ik me sinds mijn ongeluk namelijk enorm alleen en vaak behoorlijk nutte- en zinloos. En dat is iets dat ze mij gegeven heeft: nut hebben voor een ander, niet meer alleen zijn. Kroelen op de bank, rustig worden als ze slaapt.
Ach, woorden. Woorden schieten in het geval van liefde en verbondenheid schromelijk tekort. Maar ik ben alles en iedereen gewoon gigantisch dankbaar dat ze in mijn leven is gekomen.
Tot slot dan maar een foto!
De afgelopen twee jaar hebben veel mensen een huisdier genomen. De asiels waren blij. Wat jij beschrijft is dus herkenbaar met name voor alleenstaanden. Een hond zorgt niet alleen voor aanspraak maar ook voor regelmaat in je leven. En zoals je beschrijft: je ontmoet andere hondeneigenaren waarmee je een sociaal netwerk kunt opbouwen.
Tja, en dan deze opmerking van je: “Fundamenteel voel ik me sinds mijn ongeluk namelijk enorm alleen en vaak behoorlijk nutte- en zinloos.” Dat begrijp ik volkomen. Het alleen zijn kan ik weinig aan veranderen maar je gevoel van nutte- en zinloos zijn wel. Dat is een kwestie van omdenken. Ik geloof in “Van Klacht naar kans” en ken vele voorbeelden van mensen die ondanks een chronische aandoening een nieuw beging hebben gemaakt en succesvol zijn.
Liefde!! <3
Je bent een bijzonder kind en dat ben je
Een bijzonder kind ben je