Ik kijk zo graag, naar nonnetjes.
Naar de haren onder de kap, naar rokken in de wind.
En het meeste nog naar hun ogen, glinsterend achter ronde glazen.
Maar wanneer zij spreken over roeping, over het waarom,
Ik had willen trouwen, ik had kinderen willen krijgen,
ik had een goede baan…
God, waarom ben ik naar het klooster gegaan?
Het is ergens toch iets dieper dan je verstand,
dan je wilt, dan wat logisch, voor de hand ligt,
dat je dat toch doet.Ik ga nooit alleen.
Als ik ga wandelen dan zeg ik: Heer, we gaan samen.
Eigenlijk is dat raar, want de Heer loopt natuurlijk niet samen met mij.
Die is rondom mij, in mij, door mij, met mij.
Dan vraag ik me af, of het object van hun toewijding verzonnen is.
Of het na te volgen, niet strikt individueel, maar te ervaren is.
Of het zin heeft om op deze manier te leven, met God.
Maar wanneer hun ogen een verhaal vertellen,
Het was een beetje een rekensommetje:
God is liefde.
En als ik in de liefde geloof,
dan zal ik ook wel in God geloven.In die diepere laag, dan moet er niets. Dan hoeft er niets.
Dan hoef je er alleen maar te zijn, zoals God alleen maar is.Je voelt dat deze plek is doordrongen van iets mysterieus.
Iets dat uitgaat boven het menselijk brein,
het menselijke kennen en het menselijke zijn.
wanneer zij kijken als verliefden – zo open, irrationeel – ,
dan begrijp ik niet, maar geloof ik haar.
En als zij waar is – zoals verliefdheid tussen mensen – ,
dan is zij waar ogen stralen, waar mensen God ervaren.