——————————————————————————————————————————————————————————
Soms begrijp ik. Bijna.
Wat je bezielde, ontzielde.
Waarom je het deed.
Dat zinloze, dat absolute.
Dat niets ooit uitmaakt. Of verandert.
Dat jij er bent, of niet.
Dat je alles zelf moet doen, maar niets kan.
Dat je niets in handen hebt en toch nog kan verliezen.
Dat van jou het licht wordt verwacht,
terwijl je zwaarder bent dan ooit.
Gedachten worden de baas. Angst wint het.
Je mag niet zijn, je kan niet zijn!
Stilzetten is geen optie.
Alleen als je het waard bent, alleen als je ertoe doet.
Alleen als je betekenis brengt, alleen als je slaagt.
Het is teveel! Teveel om alleen mee te zijn.
Maar zij… zij zien niet.
Zijn afgesloten van jouw gevoel.
Kunnen jou niet dragen, of verlichten.
Wat gebeurt is, draait nogmaals in je af.
Wat gebeuren gaat, voedt slapeloze nachten.
Wanhoop overspoelt, verkrampt de spieren.
Vluchten is een optie, weg uit dit bestaan.
En dan. Dan overvalt het je.
Vertroebelt de gedachten.
Kortsluiting, ogenschijnlijke rust:
Je hebt één keuze. Altijd. Absoluut.
Alleen jij kan kiezen, alleen jij beslist.
Jij. Alleen. Beslist.
En soms, soms begrijp ik je. Bijna.
——————————————————————————————————————————————————————————
Sterk onder woorden gebracht, Inger. In de aanloop zijn er inderdaad veel herkenningspunten, het licht gaat langzaam uit. Het woordje “bijna” spreekt van nader bij. Spreekt van “net niet”. Spreekt van heel dichtbij. Vallend, toch geborgd. Jouw dichtbij zijn raakt een snaar bij mij. Nogmaals, meelevend intens verwoord. Dank je wel.
Het geeft bij mij een assiociatie aan een eigen gedicht: http://ontginner.wordpress.com/2010/11/20/schuif-een-beetje-op-onuitgesproken-woorden-2/
Mooie woorden Rob, in deze reactie en ook in je gedicht!
Zelfmoord (2) : http://ingervannes.wordpress.com/2011/07/08/zelfmoord-2/
Wat gebeurd als je het laatste ‘Bijna’ zou weglaten? Is het toch nog een houvast?
Goed punt Rinie… Is het om dichtbij te komen, maar toch afstand te behouden? Mijn omgeving niet teveel willen verontrusten? Of nooit willen afsluiten met het definitieve – hoewel het soms wel zo kan voelen – wanneer ik mezelf en anderen wil laten geloven dat er hoop kan zijn?
Ik bedoelde te zeggen dat in het ‘bijna’ toch voor die ander toch nog distantie klinkt terwijl die persoon nu juist die nabijheid zo ontzettend verlangd. Ook in zijn/haar verlangen naar de dood. We moeten m.i. juist niet bang zijn wanhopig te zijn…