—————————————————————————————————————————————————————————-
Schreeuwend van verdriet en woede,
dat jij op die tijd precies
op die plaats moest zijn
We waanden ons veilig
Zagen niet, wilden niet zien,
dat dit moment het laatste was
Leef het leven, ga door, geniet
klinkt uitgesproken nu zo hol
zinloos en zonder kracht
Ik zie geen zin, geen samenhang
tussen jouw bestaan
en de verleden tijd ervan
Maar nu zingen wij in dit gebouw
een taal gedragen door muziek
waardoor jij ons zegt – heb lief
Hoe kan ik zonder die woorden
uit een ver verleden,
hier vandaag?
De hel van mijn gedachten,
de macht van toeval en het kwaad
verstilt in samenzang
Met grootse woorden en het brood
sta ik hier, met lege handen
enkel op een belofte
Van een God die zegt: ik zal er zijn
Van een dood die tussen ons,
maar nooit het einde is
—————————————————————————————————————————————————————————-
Kippenvel…
Zo is het….
prachtig; zoek naar een manier je gedichten meer dan een link op mijn blog te geven?
mooi!
Respect
Amen. Wat doe jij mooie dingen met taal.
Inger, wat heb je dit mooi verwoord, het raakt me…
Vandaag pas door wat de mogelijke aanleiding was; maar juist het universele en persoonlijke karakter van je gedicht is de kracht ervan