Deze blog is om jou te bedanken. Omdat je me hebt verrast met je gulheid, je slimheid, je gastvrijheid. Dat je me hebt laten ervaren dat er zoveel mooie mensen in mijn samenleving wonen. Dat je me hebt laten zien hoeveel wij als burgers en individuen voor elkaar kunnen betekenen. Ik ben zo dankbaar dat onze achtergrond er vaak niet toe doet. Dat er meer is dat ons samenbrengt dan verdeelt. Omdat je mij hebt geleerd, dat geven mij niets kost. Maar veel oplevert.

——————————————————————————————————————————————————————————-

Bovenstaande kan ik niet zomaar schrijven. Het komt door jou. 

——————————————————————————————————————————————————————————-

Jij was al langs geweest in Osdorp, maar kon daar niets doen.
Je ging naar de Bunker, mee naar de Overtoom en jou werd gevraagd: “alsjeblieft, help!”
De kracht waarmee je dat deed verraste jezelf. En mij. En iedereen om je heen.

Ik vroeg op Twitter om een spoelkeuken, of 300 euro om er één te huren.
In de kerk kwam jij naar me toe. “Ben jij Inger?” En drukte zomaar 300 euro in mijn hand.
Ik was verrast en wilde je bedanken. Maar jij zei : “Dat is mijn plicht.”

Op een ochtend kwam ik in de Vluchtkerk en er was geen host.
Jij stond bij de deur met een oranje hesje. Ik vroeg: “Wil jij het dan soms doen?”
Je twijfelde geen moment. Pakte de telefoon en sleutels. En trok met een grote grijns het gele hesje aan.

 

Jij werkte 32 uur in de week in een winkel. Maar je was zo geraakt door de verhalen.
En je kon organiseren. Dus ging je dat doen. Om 7 uur op, eerst de email, dan de roosters.
Dan werken, dan naar de kerk. 7 dagen per week. Dat was teveel, maar er was geen keuze meer.

We namen de tram. Je leerde me door jouw ogen naar de stad kijken.
Ik voelde je angst als je een politieagent zag. De jaloezie op al die winkelende mensen.
“Ik eet voor het eerst in maanden aan een tafel.”, zei je. En niets in mijn leven was meer vanzelfsprekend.

Je woont niet in de buurt, maar was geraakt door wat je las. Ik zag je donatie binnenkomen via de email.
Je mobiliseerde mensen om je heen, twitterde en plaatste berichten op Facebook.
En door jou kwam het ingezamelde geld van jouw kerstnachtdienst naar onze stal in Bos en Lommer.

Jij kwam binnen op een dinsdagochtend. Als buurtbewoner, om te kijken wat er gebeurde.
Aan het einde van de middag zag ik je nog steeds. Iedereen kwam naar je toe voor advies.
En vijf maanden later, ben jij er nog altijd.

Ik ontmoette je bij een inspectie van de gemeente. Jouw werkgever.
“Ik mag hier officieel natuurlijk niets van vinden.” zei je tegen me. “Vanwege mijn functie.”
“Maar dat vind je stiekem wel hè?” vroeg ik. Je knikte. En lachte me met een knipoog toe.

“Kom mee.” riep je in de kerk, en vijf mannen en ik liepen met je mee naar je bakkerij.
Je hoestte heel erg en ik vroeg of je niet beter thuis kon blijven. In gebrekkig Nederlands zei je mij:
“Kan niet. Niet thuisblijven. Iek heb 130 kinderen in de kerk. Hebben mij nodig.”

   

Jij coördineerde de zorg. Want met al die verhalen wist je het niet zo zeker, maar dit moest en kon je doen.
Twee maanden later loop je mee in demonstraties. Twitter je er met de actievoerders op los.
Omdat het je meer deed dan je verwachtte. Omdat er meer mis is dan je dacht.

Jij bracht direct een matras.  Jij stond daar met een zak uien. Op jouw schouder kon ik uithuilen.
Jij drukte me een envelopje in de handen. Jij bood aan om vanaf februari te helpen, als wij moe waren.
Jij kookte een maaltijd, dronk thee, luisterde naar de verhalen. Jij was er. Jij bent er.

——————————————————————————————————————————————————————————-

Zoals jij…. zijn er velen.

Veel meer dan ik dacht. Of beschrijven kan.

Duizenden in Amsterdam, honderden daarbuiten.

Lieve helden, lieve Vluchtkerk, lieve jij, 

Bedankt!

Inger

——————————————————————————————————————————————————————————-

  1. shivatje schreef:

    prachtig om te lezen

  2. Marije schreef:

    En Inger, jij bedankt voor je scherpe ogen, oren, pen en inzet. Ontroerend en inspirerend hoe jij je ervaringen weet te verwoorden. Dankjewel!

  3. abspoel schreef:

    Mooi dat je dank uitdeelt, maar je hebt een voortreffelijk voorbeeld gegeven. Bedankt, Inger.

  4. […] alles anders. Nouja, voor mij dan. Mijn beeld van mensen is positief veranderd (daarover schreef ik eerder) en een paar weken terug mocht ik op de Goot500 vertellen over dit moment, vandaag precies één […]