De liefde is stom, zegt ze.
Ik leg mijn hoofd op haar schouder.
Nouja, het daten dan.
“Je bent zo leuk”
“Ik snap niet dat jij nog alleen bent.”
Gék word ik ervan.
Misschien ben je wel te leuk.
Ligt het soms aan de Amsterdamse mannen?
Aan ons in ieder geval niet!
Deze blog is om jou te bedanken. Omdat je me hebt verrast met je gulheid, je slimheid, je gastvrijheid. Dat je me hebt laten ervaren dat er zoveel mooie mensen in mijn samenleving wonen. Dat je me hebt laten zien hoeveel wij als burgers en individuen voor elkaar kunnen betekenen. Ik ben zo dankbaar dat onze achtergrond er vaak niet toe doet. Dat er meer is dat ons samenbrengt dan verdeelt. Omdat je mij hebt geleerd, dat geven mij niets kost. Maar veel oplevert.
——————————————————————————————————————————————————————————-
Bovenstaande kan ik niet zomaar schrijven. Het komt door jou.
——————————————————————————————————————————————————————————-
Jij was al langs geweest in Osdorp, maar kon daar niets doen.
Je ging naar de Bunker, mee naar de Overtoom en jou werd gevraagd: “alsjeblieft, help!”
De kracht waarmee je dat deed verraste jezelf. En mij. En iedereen om je heen.
Ik vroeg op Twitter om een spoelkeuken, of 300 euro om er één te huren.
In de kerk kwam jij naar me toe. “Ben jij Inger?” En drukte zomaar 300 euro in mijn hand.
Ik was verrast en wilde je bedanken. Maar jij zei : “Dat is mijn plicht.”
Op een ochtend kwam ik in de Vluchtkerk en er was geen host.
Jij stond bij de deur met een oranje hesje. Ik vroeg: “Wil jij het dan soms doen?”
Je twijfelde geen moment. Pakte de telefoon en sleutels. En trok met een grote grijns het gele hesje aan.
Adam, mens, waar ben je?
Waar ben je, vijftiger of twintiger
in de crisis van medemenselijkheid?
Schaam je je soms, voor wat jij niet deed
Ben je bang dat geven je iets kost?
Adam, minister, waar ben je?
Verschuil je soms achter bedachte regels
Achter de functie die je kreeg?
Kom tevoorschijn, bedek je niet
Met onmacht, spijt of je verdriet
Adam, mens, waar ben je?
Ik zoek een kerkje
Het liefste wit en stil
Waar ik naar toe kan
wanneer ik wil
Ik zoek een kerkje
Een kapelletje mag ook
Waar het ruikt naar kaarsen
En wierook
“Voor jou is dat misschien moeilijk voor te stellen, maar ik ben geboren onder Apartheid.”
Mijn gids kijkt me met zijn gitzwarte ogen langer aan dan voor mij gemakkelijk is.
Ik durf hem niet direct te vragen hoe dat was, leven als een Black tijdens Apartheid.
“Er waren veel slechte dingen, maar ook veel goede dingen toen.”
“Zoals?” Ik laat teveel verassing in mijn stem doorklinken.
“Alleen Whites, Coloreds en Asians mochten toen regels en wetten maken. Blacks, zoals ik, konden dat niet.
Maar er was wel werk, voor bijna iedereen. Als Blacks verdienden we niet veel geld,
we zouden nooit rijk kunnen worden. Maar we hadden wel allemaal genoeg te eten.”
We kijken naar de Drakensbergen en zijn even stil als de wolken om ons heen.
Ik om deze informatie naast deze van de boeken te plaatsen. Hij om zijn verhaal te vervolgen.
Het is alsof de kerk op een ochtend ontwaakt na een lange en onrustige winterslaap.
Ze ontwaart tussen het jonge voorjaarsgroen 100 jonge en aanstormende dominees 2.0 en duikt er samen met de media bovenop.
‘Vertel mij’, vraagt ze, ‘is er nog hoop? Willen jullie echt nog door met mij?’
Ze is in de war. Winters lang richtte ze zich op het sluiten van kerkgebouwen. Een troostende arm sloeg ze om degenen die hun gemeenschapshuis moesten loslaten. Een zetje in de rug gaf ze mensen die na lang vergaderen nu toch echt door één deur naar binnen moesten. Het was vaak verdrietig werk. En goed omgaan met de mensen die haar de rug hadden toegekeerd kon ze nog altijd niet. Door alle spanning was ze flink afgevallen.
Daar, aan dat meer
Brak hij het brood
Iets dat niet gebroken wordt
Kan ook niet worden gedeeld
Datum: 2 november, Allerzielen.
Locatie: Herdenking overleden bootvluchtelingen aan Europese buitengrenzen
Wat ik in mijn handen heb: een lijst met heel veel namen
Wat ik zie: een donkere jongen, hij praat zacht in de microfoon. De zinnen komen zonder aarzeling uit zijn mond.
Wat ik hoor:
Ik ben Solomon, 26 jaar oud. Ik ben allereerst God dankbaar dat ik nog leef. Ik zat met 72 anderen op deze boot. Kijk, hier zie je me zitten. Dat weet ik, omdat ik de enige was met een wit reddingsvest. We waren op de vlucht vanuit Libië naar Italië. En samen met 8 anderen heb ik deze boottocht overleefd.
De eerste dag ging het goed. Een marineschip gaf ons water en bisuits. Daarna viel onze motor uit. We zaten met 50 mannen, 20 vrouwen en twee baby’s aan boord. Twee weken hebben we rondgedobberd. We hadden geen eten, geen drinken. Ik dronk mijn eigen urine.
