Kwart voor zes. Over één kwartier precies zet je man de zelfgemaakte groentesoep op tafel.
Het is mooi weer. Buiten eten wordt het.
Jij stopt een stekker in het stopcontact. Telefoon aanzetten en opladen.
Terwijl je er nog naast staat, aan het houten keukenblad, wordt er gebeld.
Nummer onbekend.
Bent u de moeder van I.C. van Nes?
Ja.
Uw dochter is opgenomen in ons ziekenhuis, het AMC in Amsterdam.
Ze heeft een ernstig ongeluk gehad.
Drie jaar geleden. Jaar geleden drie. Geleden jaar drie.
De Sint Josephkerk was nog niet verbouwd.
De vrouwen sliepen in de kleedkamer van de vrouwen.
De mannen in de kelder.
De elektriciteit was er. Soms. Soms ook in plassen water.
Kouder dan in die zaal heb ik het nooit gevoeld.
Alles was moeilijk. Ik kende niet iedereen. Ik kende onze mannen en vrouwen totaal niet.
Wist niets van hun achtergrond en verhalen.
Maar ik was daar. En ik werd de coördinator.
Van de coördinatoren.
“Moest je dan niet heel veel regelen, iedereen aansturen?”
Nee. Dat moest niet.
Ik maakte me zorgen over de coördinatoren. En over de deurwachters. En over de hosts.
En over de Diaconie. Ze ‘moesten’ te hard werken. Ook van zichzelf.
Ik was elke avond bang dat als ik wakker zou worden, er iemand dood gegaan zou zijn.
Dood.
En toch, dat was niet het moeilijkste. Geen tijd meer hebben voor mijn eigen vrienden ook niet.
Sinterklaas en kerst, het maakte me geen hol meer uit.
Nee, het moeilijkste was toen jij aan de deur stond. Lees verder
Daar woon ik dan. Weer.
Op 28 november 2004 verhuisde ik van het huis van mijn ouders in Vreeland naar Amsterdam Oud-Zuid.
Na zes maanden verhuisde ik naar een prachtig studentenhuis in Oud-Zuid, één jaar later naar een volwassen en eigen appartement in Oud-Zuid en zeven en een half jaar later naar een woning van de Diaconie op de grachtengordel Zuid.
Zoals wel meer Vreelanders doen.
En op vrijdag 16 oktober 2015 verhuisde ik weer.
Na 10 jaar, 10 maanden en 18 dagen. Of na 567,71 weken, 130,6 maanden of 10,88 jaren. 3974 dagen.
Terug in het dorp van mijn ouders.
Terug in het dorp van mijn jeugd.
En daar heb ik geen goede herinneringen aan.
Gisteren kwam jij op bezoek. We hadden elkaar nooit eerder ontmoet.
Ik vertelde je mijn verhaal en jij had mij ooit gezien op het symposium van Ark Media.
“Je vertelt het zo rustig en kalm.”
“Ja, zo voel ik me ook.”
“Maar…. ben je dan niet boos?”
“……….
Waarop?”
“Op het ongeluk!”
“Maar zoiets kan toch iedereen gebeuren?”
In afwachting van het werk dat gaat komen,
zie ik hier de blaadjes verkleuren en vallen van de bomen.
Zonder het geluid van vijftig buurvrouwen en mannen,
hoor ik hier de regen vallen op mijn dakpannen.
Toen ik hier de eerste weken was herkende iedereen mij en zei me gedag.
ik dacht dat dit was vanwege mijn bekendheid, of omdat ik rondliep zonder glimlach.
Maar in mijn dorp zeggen allen elkaar ‘hallo’, ‘goedemiddag’ en ‘goedemorgen’,
En dat baart me verwondering, geen zorgen.
Beste mensen, goede werkgevers,
Mijn nieuwe huis is opgeruimd en ingericht, mijn fietsongeluk meer dan één jaar geleden.
Dat opent voor mij een nieuw hoofdstuk: werk zoeken. En het liefst: vinden!
Daarvoor heb ik u en/of jou nodig.
Geen verhuisnieuws dit keer maar een uitzending gemist.
Een paar weken terug mocht ik bij Annemiek Schrijver en haar fantastische team van De Verwondering te gast zijn.
Mocht u mij dus eens willen horen praten en zien vertellen wat Niet Aangeboren Hersenletsel met mij heeft gedaan,
depressie en de gevolgen daarvan, hoe mijn relatie tot God en Jezus er (daardoor?) uitziet, dan kunt u hier kijken:
Voor sommigen van jullie wellicht onverwacht,
anderen wisten al een tijd lang dat ik niet meer zo gelukkig was,
in mijn prachtige Amsterdam.
En had één van jullie mij één maand geleden verteld,
dat het Vreeland zou zijn waar ik ga wonen,
dan zou ik bang zijn geweest dat ik weer bij mijn ouders had moeten verblijven.
Maar het lot, de woningmarkt, God, mijn lieve broer, zijn vrouw en mijn ouders,
hadden iets anders voor mij in petto:
Een eigen woning van 300 jaar oud met twee tuinen!
Zo ga ik het ene Diaconiehuis voor het andere verruilen.
Vijftig buurvrouwen en -mannen worden er twee.
Van centrum zuid naar natuur in het Gooi.
Maar lief Amsterdam, stad van mijn hart, ik verlaat je niet.
Vrienden en werk blijven bij jou.
En ik hopelijk bij hen.
Morgen ben ik voor het eerst jarig!
Het voelt alleen anders dan mijn eerste verjaardag.
Wat ik bij mijn gewone verjaardagen doe is een lijstje maken.
En dat leek me voor nu ook een goed idee:
Waar was ik een jaar geleden?
Over twee weken, op achtentwintig augustus, vier ik mijn eerste verjaardag.
Met geliefden en familie, net als achtentwintig en een half jaar geleden.
En ik ben dit jaar weer een kind geworden:
“Wanneer ben ik jarig mama?”
“Nog niet lieve schat, nog twee weken wachten.”
“Hoe lang is twee weken?”
“Als je weer op school zit, dan is het bijna.”
Ik heb het afgelopen jaar meer post en berichten gehad dan in mijn eerste jaar op aarde.
Misschien wel achtentwintig en een half keer zoveel.
Wat ik anderen heb geleerd dit jaar: Lees verder